Niet langer het oude liedje (2008)

Niet langer het oude liedje

Kunnen mensen ten goede veranderen? Kan de wereld weer helemaal nieuw worden? ‘Ja', zeiden de kiezers in de Verenigde Staten dit najaar. ‘Ja, dat kan!' En ze kozen een zwarte man tot hun president. Die keuze raakte het hart van velen. Als dit, tot voor kort onmogelijk, nu wel kon, wat kon dan nog meer?

Is echte verandering ten goede mogelijk? Door ervaring rijk geworden zeggen velen om ons heen ‘nee'. ‘Mensen doen wel hun best iets nieuws te beginnen, maar zodra macht, geld of hun reputatie op het spel staan, dan is het weer het oude liedje.' Of ze zeggen: ‘de geschiedenis is slechts een herhaling van zetten. De mens is onverbeterlijk.' Of: ‘het leven is een cyclus van komen en gaan, van zaaien en oogsten, van oorlog en vrede, geboren worden en sterven. Op een gegeven moment weet je het wel: is het ene voorbij, dan komt het andere weer.'
We zijn gevoelig voor zulke stemmen. Zo vaak zijn we maar een veertje in de lucht, een pion in (machts)spelletjes van anderen. Zo vaak kunnen we niet anders dan er ‘maar het beste van maken.' Om dat te doen, versnellen we ons tempo: er is zoveel wat kan! We laten ons verleiden door nieuwe spullen en de laatste technische snufjes. We vormen ons oordeel over de wereld zonder nadenken vooral op grond van de hypes in politiek en media. We moeten wel mee, zeggen we, anders missen we de boot. Maar als het stil wordt, is er soms ineens die onrust, dat lichte gevoel van angst, dat diepe gevoel van vervreemding: is dit het leven dat ik me wenste? Is dit de wereld zoals bedoeld?

Dan even komen we in contact met een aanvoelen van wat werkelijk goed is voor onszelf en voor onze dierbaren. Op die momenten weten we weer even dat eerlijkheid, rechtvaardigheid en trouw het leven goed zullen doen.
We verlangen naar ‘iets anders' en naar ‘méér dan we kunnen zien'. Maar dat uitzien staat in het leven van alledag onder druk. We durven het niet te vertrouwen. Soms hebben we zelfs de indruk dat zo'n verlangen niet méér is dan een fantasie, een droom die nooit werkelijkheid zal worden.

Maar we laten het niet los. Wat zou een mensenleven nog voorstellen zonder dat diepe weten?

Kerstmis nadert. Het verhaal van de geboorte van een kind uit de hemel zal ons hart weer raken. We hebben de herinnering daaraan nodig, omdat het het onmogelijke doet: het vernieuwt ons leven. Het zegt dat we niet verloren lopen op een aardbol zonder richting of doel. Het zegt dat wat wij, mensen, uiteindelijk van het grootste belang vinden, ook van het grootste belang is voor God. God komt in dit pasgeboren kind ons tegemoet. Hij komt naast ons staan en schraagt onze hoop: het leven is inderdaad zoveel méér dan een gevecht om je bestaansrecht. Ook al is die leefruimte voor wie wij ten diepste zijn nog niet groter dan een stal, we kunnen er binnen stappen. Het is een dak boven ons zoeken en vragen. En het is er veilig. Daar aangekomen durven we er in ieder geval voor één avond op te vertrouwen dat het in het leven vanaf nu niet langer het oude liedje zal zijn.

Namens alle collega's: zalig Kerstmis
Marion Korenromp,
pastoraal werkster 3Rivierenland