Wapenstilstand (1999)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 602 niet laden
k heb geen van beide wereldoorlogen meegemaakt. Ik heb hier dus eigenlijk weinig recht van spreken. En toch is het mijn opdracht om te spreken als voorganger in deze viering waarin wij de gesneuvelden en alle slachtoffers gedenken van de beide wereldoorlogen.

Ik zou jullie het getuigenis willen geven van een moeder, mij verteld door een confrater.
Vorige maandag, onderweg naar Brugge voor een tweedaagse bezinning in een abdij, vertelde die confrater-priester mij over zijn moeder.
Ze gaat naar de 98 - ze heeft dus de twee oorlogen meegemaakt.
Vertellend aan haar kinderen over haar leven zegde ze dat ze alles zou willen herdoen, heel haar leven was goed geweest, behalve die twee oorlogen. Dat mogen ze een mens niet aandoen, zei ze.
Hoeveel verdriet hebben die oorlogen niet meegebracht. Hoeveel gemis bij zovele moeders: jongens die gesneuveld zijn, die nooit meer thuisgekomen zijn, over wie niemand nog spreekt.
Maar in het hart van zovele moeders zijn zij blijven leven.

Ja, ze mogen dat de moeders nooit meer aandoen.

Ik heb geen wereldoorlogen meegemaakt. Maar ik maar zovele oorlogen mee, via de krant, op de radio, op TV. Ik lees het in brieven van missionarissen, die hoe dan ook toch in Kongo gebleven zijn; onze Lierse pater Piet Tibax: het is oorlog in Kongo, schrijft hij, en hij zit er middenin.

Ja, er worden ook vandaag nog vele oorlogen uitgevochten: tussen volkeren en rassen, tussen etnische groepen, in Oost-Europa, Afrika en Azië, maar ook tussen buren, tussen mensen uit een zelfde gezin. Ook hier in onze eigen stad, omwille van wonden die niet geheeld geraken.
Ja, er is nog altijd onvrede. De oorlog begint dikwijls in ons eigen hart.

Toen Paulus VI voor de Algemene Vergadering van de UNO uitriep: ‘Nooit meer oorlog', was dat in de eerste plaats een oproep van God tot de mensen om vrede.

En dan kijk ik naar Jezus, die zegde: ‘Zalig de vredestichters, zij zullen kinderen van God genoemd worden'; dan kijk ik naar Mahatma Ghandi, naar een Maarten Luther King, beiden gestorven omdat zij kozen voor rechtvaardigheid op een geweldloze manier. Ik denk aan bisschop Romero, die stierf aan het altaar omdat hij gerechtigheid vroeg voor de armsten van zijn land.
Jezus zelf, die wij belijden als Gods Zoon, stierf de kruisdood, omdat Hij opkwam voor rechtvaardigheid, omdat Hij de armsten, zieken en melaatsen, uitgestotenen, terug in de kring van de mensen haalde. De machthebbers van zijn tijd konden het niet hebben. Zij waren jaloers, want Jezus koos voor gerechtigheid en Hij had succes bij de gewone mensen.

Ja, waarschijnlijk zal het nog lang duren eer Gods droom werkelijkheid wordt: één grote tafel schrijft de profeet Jesaja, waar alle mensen zonder onderscheid een plaats hebben, in vrede met mekaar.

Als wij dat allemaal ter harte nemen, dan heeft het gedenken van onze gesneuvelden wel degelijk een diepgaande betekenis. Want dan zal de dood van zovele, vooral jonge, mensen, niet zinloos geweest zijn voor ons land én voor de wereld.