×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 306 niet laden
Toen ik als aalmoezenier bij defensie ging werken was één van de eerste dingen die ik uitgereikt kreeg een zogenaamde ”mistent”. Een vierkante tent van 2 bij 2 meter met een luifel die je kon openklappen. De naam zegt het al het was een tent bedoeld om de mis op te dragen tijdens oefeningen of tijdens de oorlog, want dat speelde toen nog. Ik had ook een soldaat chauffeur die onder andere tot taak had die tent op te bouwen en weer af te breken.
Ik herinner me nog een oefening aan de grens met oost Duitsland , waar de tent 6 keer moest worden opgebouwd, telkens na een alarm af breken en ergens anders weer opbouwen. Misschien zijn er onder u die zich dit soort zaken nog kunnen herinneren.
De tent was alleen bedoeld voor het opdragen van de mis en de kerkgangers moesten onder de blote hemel de dienst volgens, voor hen was er in de tent geen plaats. De tent was bedoeld voor het hogere, het goddelijke!

De bedenkers van deze tent hebben ongetwijfeld het evangelie van vandaag mede als inspiratiebron gehad. De leerlingen die aan Jezus vragen: zullen we hier 3 tenten bouwen, een voor u, een voor Mozes en een voor Elia. Ze hebben het niet over een tent voor hen zelf. Zelf zouden ze met een plek onder de blote hemel wel genoegen nemen. De tenten waren bedoeld voor de hogere, HET hogere.
Was het immers ook niet eeuwen zo geweest dat bij de tocht van het joodse volk door de woestijn God woonde in de tent van het verbond en met het volk meetrok van plaats naar plaats.

Het voordeel van een tent is dat het mobiel maakt. Je kunt verder trekken en je bent niet gebonden aan één plaats. Het heeft ook iets tijdelijks, iets van: het is maar voor even, niet voor altijd. Het is maar primitief, maar het kan er even mee door. Het is behelpen maar het gáát voor even.

Een aantal jaren gelden in Kosovo woonden we als militairen in tenten, dat had iets van: het gaat voorbij. Toen het eerste stenen gebouw werd geplaatst, zag je vele bedenkelijke gezichten: blijkbaar gaat het toch langer duren allemaal!

Tenten bouwen betekent zoveel als: het is maar voor even, voor even hebben we beschutting nodig, een plek om ons terug te kunnen trekken, maar we weten dat het snel voorbij gaat.
Hoevelen zie je deze weken niet zo op vakantie gaan. Er even tussen uit, even weg uit ons stenen gebouw. Even een andere omgeving. Maar wel voor even. Voor een korte tijd overleven we het wel, zo’n verblijf in een tent, een week of twee is prima om te doen. Maar daarna weer snel naar het comfort van ons eigen huis.

Tenten bouwen in het evangelie van vandaag wil ook zo iets zeggen. We weten dat het voor tijdelijk is, dat het niet de definitieve plek is voor het goddelijke. Dat het zich niet hier en nu laat opsluiten. Het moet de wereld in, verder, niet op Eén plek blijven. Zoals zo mooi gezongen in dat lied: breek uw tent op ga op reis naar het land dat ik u wijs.
Het gebeuren geeft ze niet eens tijd om tenten te bouwen, het woord van God laat zich helemaal niet plaatsen op 1 plek, zelfs niet voor even.

Een tent geeft tevens aan dat er een plek is waar je naar toe moet. Het vraagt om een beweging van ons, wij moeten er naar toe of vandaan.

Zo, zouden we in het evangelie kunnen horen, is het niet met het woord van God. Het woord van God laat zich niet opbergen in tenten, niet vangen tussen doek. Het woord van God is niet te vinden op 1 plek, hoe tijdelijk ook.

Het woord van God klinkt vanuit de wolk. Een niet te vangen, zich steeds bewegende wolk. Dan is er een en dan weer niet. Dan hier en dan daar. Dan dreigend, dan beschermend.
Een wolk is ook van niemand. Ik heb nog nooit een land of godsdienst horen zeggen: dat is onze wolk of kijk éens, dat is nu echt een katholieke wolk.

Let eens op de radarbeelden bij het journaal, die wolken doen maar, van de ene zee over de andere, van het ene land naar het andere, zonder zich druk te maken over grenzen of mensen.

Zo is het ook met het woord van God. Die stem, zingt het lied verder, die door de wolken breekt. Die stem roept ALLE mensen bij hun namen. Dat woord van God dat in de wereld spreekt, geeft ALLE mensen nieuwe namen.

Natuurlijk is het goed en nodig dat er plaatsen zijn waar we samen kunnen komen om te luisteren naar het woord van God. Plaatsen waarvan we weten, hier kunnen en mogen we zonder aanzien des persoons praten over God en Jezus. Plekken waar we soms eeuwen van traditie, als het ware, opsnuiven kunnen. Eeuwen van geloof liggen er voor het oprapen, zo ook hier in deze kerk.

Ik heb kerkdiensten gehouden in halletjes van een rijdende trein, in tenten, in de open lucht, in een vliegtuig, in containers, onder camouflagenetten, staand op de laadklep van een vrachtauto, in sporthallen, op mijn bureau. Maar ook in kathedralen en basilieken, in dorpskerk van Lourdes en in de St Pieter te Rome.

En waar werd de mens Jezus nu meer Zoon van God? Waar was de grootste gedaante verandering voelbaar. Waar klonk meer de stem van God?
Jezus werd Zoon van God, de grootste gedaanteverandering, de luidste stem van God klonk daar waar mensen bij elkaar waren in geloof . Niet de plaats, maar het hart bepaalde het geheel.

De gedaanteverandering voltrekt zich in het hart van mensen, waar ze zich ook bevinden.
Daartoe worden we vandaag van harte uitgenodigd. Als we met elkaar optrekken en Jezus met ons mee op laten lopen, dan zullen we hem herkennen. Dan zal de wereld witter dan wit kunnen worden, mooier dan mooi. Dan zal er gedaanteverandering plaatsvinden die zijn weerga niet kent. Dan zal Gods stem weer door die wolken klinken en alle volken, stammen en talen zullen Hem hulde brengen. Amen