Geduld (2001)

Je komt ze overal ter wereld tegen: jongelui, alleen of met zijn tweeën, beladen met een rugzak, liftend langs een eenzame weg in een Australische woestijn, in de schaduw van een boom in een Braziliaanse stad of de voeten verkoelend in een Congolees riviertje. Dat was schrikken die dag dat de ouders vernamen dat er een wereldreis gemaakt ging worden, de studie gestaakt, de schamele spaarcentjes bijeengeraapt en het vaste besluit om het leven anders en vooral beter te gaan aanpakken. Protesten of bezwaren konden het verlaten van het ouderlijk huis alleen nog maar versnellen. "Maak je over mij maar geen zorgen". En inderdaad komt na een maand het eerste bericht uit het noordelijk deel van de aardbol dat het allemaal prima gaat, maar dat het daar in Canada b.v. wel erg duur is. Na nog een paar maanden is er een toevallige ontmoeting met een jongeman die net uit Zuif-Afrika komt. "Carine", zegt u. "Hoe was uw achternaam...oh kan het zijn dat ik die in Kaapstad tegen kwam? Heeft die altijd zoveel gerookt?" Nee dat zal onze dochter wel niet zijn, want die heeft nooit gerookt.". Enfin, na een half jaar bleek het de dochter wel te zijn en het was niet bij een pakje zware shag gebleven. Thuis gekomen blijkt het leven inderdaad anders aangepakt te zijn. De buren spreken er schande van, begrijpen niet dat de ouders dit uit houden zeker gezien de kosten. De familie meent dat de ouders haar er na het zoveelste nachtje op het politiebureau er niet meer in moeten laten. Maar de ouders houden het nog even vol, de ouders en niemand anders. Goede ouders laten hun kinderen niet vallen en als het echt niet meer gaat moeten ze afhaken, maar blijven er naar uitzien tot het wel weer gaat.

Dat bijna eindeloze geduld lijkt bovenmenselijk, maar is het niet, want het komt dagelijks voor net zo goed als de beschreven gang van zaken. Een enkele broer of zus gaat daar in ook heel ver, maar verliest het van de ouders. Voor de rest is er niemand ter wereld die het zou slikken en toch weer een nieuwe kans zou geven.

Dit is een variant op het verhaal van vorige week over die vijgenboom, die pas wordt omgehakt als alles is geprobeerd. "Kijk, zo gaat God om met mensen", zegt Jezus van Nazareht ons vandaag en zo wil Hij dat wij met elkaar omgaan, met goddelijk geduld, met goddelijke vergevingsgezindheid. Zeg niet dat het bovenmenselijk is, want het komt echt wel voor onder mensen. Je vindt het bij ouders, bij echtgenoten, vrienden en familie, maar de algemene tendens is het bij lange na niet.

Natuurlijk blijft er de vraag ook voor ouders, vrienden enzovoorts: "Waar ligt de grens, hoever kun je gaan, hoever mag je gaan? Wat krom is hoeft niet recht te worden genoemd, wat verkeerd is niet goed. Niet van buren, niet van collega's, ook niet van je kinderen. Maar die weg terug, die moet open blijven en Jezus van Nazareth gaat zelfs zover dat Hij niet afwacht op de terugkeer, maar gaat er zelf op af en haalt al die afgedwaalden en ontspoorden bij zich in weerwil van de publieke opinie van vroeger en van nu.

Als ons onrecht is aangedaan, belediging, bedrog en nog veel meer dan is het eindelijk mogelijk een beetje op God te lijken en er op af te gaan en te laten merken dat de poort, het hart nog steeds open staat.