Geloven en zien (2010)

* Ons pap is een sterretje aan de hemel.
* Weet je dat ik vroeg om 'n teken en dat er plotseling een konijntje op 't gras liep.
* Ik zag aan de vogels dat de lente zou beginnen.
* Ik steek 'n kaarsje voor je op, maar als 't niet zo mag zijn dan zal dat zeker z'n bedoeling hebben.
* Als het niet gaat zoals het moet, moet 't maar zoals het gaat.
* Ik zag mijn overleden vrouw in de slaapkamer en die zei dat ik verder moest gaan. En dat lukt nou veel beter.

Door de handen van de apostelen gebeurde er vele tekenen en wonderen onder het volk.

Met de wereld wordt het nooit wat. Mensen zijn graaiers en egoïsten. Ik wil nog wel eens zien of het ooit beter zal worden. Er komen alleen maar profiteurs naar de voedselbank en de kerk is ook nog nooit iets geweest. Ze houden alles achter en stoppen van alles in de doofpot en doen maar wat. Ik zie niet zitten dat het ooit nog goed komt. De wereld is verziekt, kapot en de mensen slecht.

En Thomas zei: "Ik wil zijn handen zien met de gaten van de spijkers en ik wil ze met mijn vingers voelen anders geloof ik niet".

Mensen die geloven, tekens zien, vertrouwen, hopen op iets beters, zich vrijwillig inzetten voor het goede doel, worden vaak gezien als idealisten. Zij hopen, bidden, verwachten, werken, delen, protesteren, blijven in de kerk om ze opener te maken. Staan op tegen onrecht en geloven niet alleen in Pasen.
Ze staan ook werkelijk op.
Op feestjes in "gezellige discussie" delven zij het onderspit, want op de politiek, de mis, de regering, de overheid, de voorganger en de economie is natuurlijk altijd te mopperen. Zelfs de gelden voor de 3e wereld moeten worden opgeofferd om onze economie uit het slop te halen. Dat is realisme. Dat is concreet. Zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar. Ik moet eerst maar eens zien en dan ga ik het misschien geloven.

De Heilige Schrift, de Handelingen van de apostelen. Het Evangelie leert ons realisme. Geloven, vertrouwen, willen zien, hoopvol zijn, gaat verder dan realisme en dooddoeners. Opstanding is opstaan, tegen onrecht binnen de kerk en daar buiten. Opstanding is nieuw leven zien, dat het lente wordt, niet alleen in de natuur, maar ook in een mensenhart. Opstanding is geloven dat het beter kan. En natuurlijk kan het beter. Ook in de kerk en in onze parochiegemeenschap, ook thuis, op het werk. Je hakken in het zand, koppig als een ezel, eerst de ander maar eens laten komen, helpt geen snars.
Dan blijft dood, dood. Wordt het geen Pasen. Nog in geen 1000 jaar.
Maar met geloof, hoop, vertrouwen, inzet en goede moed kunnen en mogen we met Jezus opstaan uit de dood. Af en toe heel even maar ooit eens voor altijd.