Uitzending gemist(2013)

U heeft het vast ook wel eens meegemaakt. . .

Er is iets heel moois geweest op TV en u hebt het niet gezien.
Alle anderen om u heen wel en iedereen praat erover:“Heb je die documentaire niet gezien gisteravond op TV? Het was goed! Wat jammer dat je die gemist hebt. Die had je echt moeten zien."

Nu is dat tegenwoordig in zo’n geval nog niet zo erg, want er bestaat zoiets als “Uitzending gemist”.
Er komen dagelijks herhalingen van veel programma’s dus we kunnen het nog inhalen.
Iets anders wordt het als je een eenmalige gebeurtenis mist.
Zoiets als “once in a life time”.
Dat overkwam iemand die ik ken een paar jaar geleden op haar 50ste verjaardag.
Ze had er al weken naar uitgekeken: zaaltje gehuurd, muziek geregeld, voldoende eten en drinken, familie en vrienden uitgenodigd.
Alles geregeld.
Er kwam zelfs familie speciaal over uit Nieuw-Zeeland.
Op de dag zelf echter werd ze flink ziek, maar het feest kon niet meer afgezegd worden.
Ze kreeg flinke pijnstillers van de dokter en kon zo fysiek op haar feest aanwezig zijn, maar de medicijnen waren zo verdovend dat ze helemaal onder zeil was en ze heeft van haar eigen feest niks meegekregen.
Ze belandde zelfs in het ziekenhuis. Later hoorde ze van iedereen hoe leuk het feest was geweest en aan de foto’s en de rekening te zien was dat ook zo.
Maar zij had het gemist.
Ook Thomas overkomt vandaag iets dergelijks in het evangelie.
Hij is even weg, komt terug bij de leerlingen, zijn vrienden en hoort dan dat Jezus bij hen is geweest.
Zij zullen dat ongetwijfeld met veel enthousiasme verteld hebben en hij heeft het gemist, hij was er niet bij.

Maar gelukkig voor Thomas is er zoiets als “uitzending gemist” want een week later komt er een herhaling.
Jezus verschijnt weer in hun midden en nu is Thomas er ook bij en hij mag zelfs zijn handen in de wonden van Jezus leggen.
Dan gelooft hij, “maar”: zegt Jezus, ”dit komt alleen doordat je me hebt gezien”.
Misschien wílde Thomas best geloven dat Jezus opgestaan was, maar kón hij het gewoon niet.

En dat is ook eigenlijk niet eens zo gek.
We vinden het allemaal weleens moeilijk, zo niet onmogelijk om te geloven, als je iets ergs meemaakt of als het flink tegenzit.
Maar Jezus spreekt aan het einde een soort zegenwens uit: “gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven”.
En die “zij”, beste allemaal, dat zijn wij!

Vorige week nog met Pasen werd aan ons de belofte gedaan.
De belofte voor nieuw licht, voor nieuw leven.
De belofte dat we telkens weer opnieuw mogen beginnen.
De belofte dat de dood niet het laatste woord heeft.
Dát geloven en daarop te mogen vertrouwen, . . . het is toch veel te mooi om het niet te doen? Amen.