De vrouw uit het evangelie:
"een vrouw die geen meisje meer is ,
niet meer de wind in de bomen ziet
of het lied met haar naam hoort in het suizen van de wind."
(uit het lied "When I was a child", gezongen door Susan Boyle)
Neen, het meisje is intussen een vrouw geworden
die het leven heeft leren kennen zoals het is,
en daarin een eigen weg is gegaan,
niet een weg om trots op te zijn of om mee uit te pakken ...
Neen, zij was gekend als 'de zondares',
wellicht nagekeken en uitgejouwd
door Simon de Farizeeër en zoveel anderen
die menen beter te zijn
omdat hun zonden misschien handiger verstopt zijn
of toevallig minder gekend.
Maar deze zondares-zonder-naam wist feilloos waar zij moest zijn
of beter: bij wie ze moest zijn - om nieuw leven te vinden.
En zij ging
wellicht met een klein hartje
en misschien diep in gedachten verzonken,
piekerend over wat ze precies zou zeggen
en hoe ze het zou zeggen.
Maar soms ben je zo ten einde raad
dat je geen woorden meer hebt,
alleen maar gebaren en emoties.
En wat kan je dan anders doen
dan wat zij gedaan heeft:
je buigen, je klein maken,
soms met tranen in de ogen,
een zoen geven misschien, en nog een en nog een
en strelen en zalven.
Zovele tekens van deze vrouw voor Jezus
omdat ze geen woorden meer had
- of een te grote krop in haar keel -
om te zeggen:
ik zie je graag,
help mij,
laat mij niet vallen.
En dan gebeurt het:
Jezus' liefde vindt wel woorden,
drukt zich uit in taal.
Hij spreekt woorden van bevrijding:
"haar zonden zijn haar vergeven
want zij heeft veel liefde betoond."
En tot de vrouw:
"Ga in vrede, uw geloof heeft u gered."
Woorden die haar oprichten.
En daar staat zij dan:
bevrijd,
herboren,
geworden wie zij mag zijn,
ten diepste zichzelf,
omdat zij zich geborgen mag weten
in zijn Liefde ...
Dat haar verhaal
ook het onze mag worden ...
Mieke Kerckhof