geen antwoord

 

Deze week is Nora overleden. Nora was vier jaar en overleed na een lang aanslepende ziekte. Dan bereid ik deze viering voor, lees ik de evangelielezing. Er bekruipt mij een beklemmend gevoel. Waarom, ja God, waarom is Jezus er om dat ene kind uit de dood op te wekken. Waar is Hij nu? Verdient Nora, één en al onschuld, het misschien niet om terug tot leven te komen, verdienen haar ouders het niet om hun kleine Nora te koesteren, te laten groeien tot een lief mens... Waarom mijn God, waarom?

 

Ik vind geen antwoord, hoe ik ook mijn hersens pijnig. Ik vind geen antwoord, niet in mijn geloof, niet in de wetenschap. Wat troost, dat vind ik wel, wat kracht, God is de lijdende mens nabij, zo zegt men, dat geloof ik, dat weet ik... maar geloven, voelen, weten haar ouders, haar familie dat? Zijn het geen holle woorden die proberen te troosten maar tegelijkertijd juist boos maken. Als God zo almachtig is, als Jezus een kind, een mens tot leven kan wekken waarom, oh mijn God, waarom dan dit kind niet? Zou men niet boos worden op God?

 

Ik las het deze week ook in de krant, een klein meisje had verschillende malen de lokale kerk in brand proberen te steken omdat God haar zusje had laten sterven. Ze was boos op God. Je zou voor minder, is het niet.

 

Misschien voelen we zelf die pijn in ons leven, de pijn van het afscheid nemen, de pijn van steeds minder dingen te kunnen. We bidden tot God om sterkte, om moed om de beproeving te doorstaan maar hij lijkt zo ver weg. Waar is God?? Is er wel een God?

 

'Mijn God, mijn God, waarom heb je mij verlaten...' maakt Jezus voor mij zo menselijk. Dit gevoel van diepe verlatenheid, nergens meer een beetje licht zien, Hij heeft het ook gekend...

Het heeft mij geen antwoord op de vraag van het lijden, van de dood... Maar ik sta er niet alleen voor en... de dood heeft niet het laatste woord. Het kan gewoon niet.

 

De dood, het lijden, het is een deel van ons leven, van elk leven. Nora komt niet meer terug, mensen lijden...wat doet Jezus? Jezus wordt door medelijden bewogen. Niet door de dood van het kind, maar door de tranen van de moeder. Hij doet wat hij kan om haar te troosten. Hij wekt haar zoon tot leven. Wij kunnen geen dode tot leven wekken, wij kunnen luisteren, nabij zijn, vertellen over de lieve dode, gebaren stellen die de gestorvene terug tot leven wekt, heel even voor hen die treuren. Zijn wij dan niet als Jezus, zijn wij dan niet de geliefde kinderen van God?

 

Waarom we lijden, waarom we sterven, geen mens weet het...

Er zijn voor de andere, dat is ... goddelijk

 

Het weze zo