Een moeder vindt toekomst

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Droevige uitvaarten trekken door de wereld, dag in dag uit. Iedereen maakt sterfgevallen mee waarvan we zeggen: 'Dat had niet moeten gebeuren. Hij is veel te jong gestorven. Zij kan niet gemist worden.'

In beide lezingen gaat het over de enige zoon van een weduwe. Met de dood van de zonen sterven eigenlijk ook de moeders. Ze hebben geen toekomst, want geen kostwinner meer en dus geen bestaansmogelijkheid. Ze moeten voortaan gaan bedelen en zijn aangewezen op liefdadigheid van anderen. Bovendien is er geen nageslacht, geen nieuwe generatie voor het volk van Israël. Uit hen kon in ieder geval geen Messias meer voortkomen. Het is dus een trieste stoet, die de stadspoort van Naïn uittrekt, op weg naar de begraafplaats. Mensen hebben de dood in hart, zijn zonder uitzicht. Dan komen ze een andere stoet tegen: Jezus, gevolgd door zijn leerlingen. Zij zijn op weg naar de stad. Vol verwachting zijn ze: mensen zullen Jezus horen, zullen in Hem nieuw leven gaan vinden. Hij is toch 'de volop levende'?

Ook in onze tijd komen twee stoeten elkaar tegen. De processie van de dood is voortdurend duidelijk zichtbaar. Telkens hebben mensen hoge verwachtingen, en telkens worden verwachtingen letterlijk de kop ingeslagen. Denk maar aan landen waar oorlog woedt of hongersnood heerst. Wie herinnert zich niet de beelden van die ene man, die in de tijd van het studentenprotest in China ongewapend het rollende monster van een tank tegemoet ging. Waar zou die man nu zijn{ Afgevoerd, ergens in een gevangenis, dood?

Het is alsof verwachtingen er alleen maar mogen zijn, om de kop ingedrukt te worden. Soms is het om wanhopig te worden. Mensen keren zich af en zoeken het voortaan in hun eigen kleine geluk.

Is het leven op aarde één grote rouwstoet, gehuil en verscheurend verdriet, een weduwe die achter haar kind aan de stad verlaat, kinderloos geworden en zonder toekomst? Het beeld is schrijnend duidelijk. Door een vloed van tranen zien wij geen leven meer. Zijn er nog processies ten leven? Gelukkig wel. Er zijn mensen die, in de lijn van Jezus, de moed niet opgeven. Die uit de dood het leven wekken. Mensen die het niet laten kunnen aan een ander leven en toekomstperspectief te bieden. Mensen die blijven werken aan eenheid, die ons allen verbindt, liefde die boven alle leed uitgaat. Mensen die een woord spreken dat redding brengt. Het moet tóch mogelijk zijn, gerechtigheid op aarde voor iedereen, vrede in plaats van vernietiging, samenspel in plaats van ieder-voor-zich!

De stoet die naar het graf leidt, zegt: Er is geen God meer. De dood is God, en die krijgt ons al1en in zijn macht. De tegenstoet belijdt: En toch is Hij er; en mensen van die tegenstoet zeggen: Laat ons beginnen en laat ons niet ophouden. Zij groeien boven het verdriet, de wanhoop, de verbittering uit. En zoals Jezus grijpen ze de hand van een ontroostbare vrouw, en helpen ze een dode opstaan. En daarmee doen ze meer dan er te zien is: ze doen wonderen, geen opzienbare, maar onmerkbare wonderen waarmee deze wereld tóch verder komt en langzaam maar zeker gered zal worden. En ze vinden partijgangers, ze werken aanstekelijk.

God wil in gewone mensen aan het licht komen. Hij komt aan het licht in mensen die hun bitterheid en teleurstelling zijn kwijtgeraakt, die het vertrouwen in het overleven van de mensheid weer hebben opgenomen. En zij brengen mensen, die dat met hen nog durven geloven, bijeen.

Nieuwe mensen met nieuwe vergezichten in een verouderende wereld. Ze zijn er, want God wekt ze ten leven. En de oude moeder aarde, die haar kinderen ten grave schijnt te dragen, vindt weer toekomst.

Geloof is altijd uitzondering. Durf je zo te denken, tegen alle waarschijnlijkheid in. Durf je mee te gaan in de stoet van levend-makers, de stoet van Jezus? Het doodmaken afzweren en het overeind helpen aanleren? Je bent van harte welkom; we zullen over je waken.