Ziekendag (2007)

Het is vandaag ziekendag, de dag waarop wij heel speciaal aandacht hebben voor zieken in onze parochie. Vandaag gaan we met zieken samenkomen voor een eucharistieviering, zoals we dat elk jaar doen. Daarna gaan we het eens echt gezellig maken. Eens goed babbelen en vertellen over koetjes en kalfjes.

In het evangelie dat we vandaag lezen (Marcus 3 1-6) zien we hoe Jezus met een heel speciale zorg omging met zieken. In het evangelie van vandaag lezen we dat Ons Heer op de sabbat een mens geneest.

Over de genezingen in het evangelie stel ik mij wel eens vragen en ik denk dat ik niet de enige ben. Als Hij toen zieken genas, waarom doet hij dat nu niet meer?

Ik kan daar moeilijk een antwoord op geven. Maar ik weet wel dat het evangelie iets heel speciaals bedoelt wanneer er verteld wordt over genezing van blinden, lammen en zieken. Ik heb het al zo vaak gezegd: geen enkel evangelie is vrijblijvend en het is steeds opnieuw een oproep tot bekering. Wij moeten er iets mee doen.

Voor Ons Heer waren zieken zeer belangrijke mensen. Hij ging al goeddoende rond en beschouwde dit als een uiterst belangrijke taak: mensen uit de nood helpen, mensen hun waardigheid weer geven, mensen niet alleen laten met hun verdriet en hun zorgen. Het hele evangelie is duidelijk: zieken en zwakken zijn voor Jezus heel belangrijk... en dus ook voor ons.

Een ziekendag is er niet om aan de zieken te tonen dat we veel om hen geven. De ziekendag doet er ons aan te herinneren dat wij altijd prioriteit moeten geven aan de mens in nood: aan wie ziek is of in nood verkeert. De inspiratie om dat te doen komt van het evangelie. Jezus ging al goeddoende rond en ging met iedereen om; niemand werd uitgesloten. Zijn aanwezigheid alleen roept mensen op om bij Hem steun, sterkte en genezing te vinden.

Onze werkgroep ziekenzorg is geen clubje van liefhebbende dames, die aan goede werken doen of die enkele keren zich willen ontfermen over zieken. De mensen van ziekenzorg zijn gewoon mensen met het hart op de rechte plaats. Zij laten zich inspireren door de evangelische boodschap dat ons steeds opnieuw aanspoort bekommerd te zijn om mensen die ze recht-op helpen leven.

Ik vond een hele mooie tekst, geschreven door Marinus van den Berg erop nalezen. Hij richt zich tot zieken maar heeft het uiteindelijk over de mensen zoals die van ziekenzorg:

Je mag je een gelukkig mens prijzen, - als er mensen om je heen zijn - die je niet in de steek laten.

Je mag je een gelukkig mens prijzen, - als er hartverwarmende mensen om je heen zijn, - mensen die je verdriet zien, - mensen die je ook optillen en opbeuren; - mensen van wie ook hoop uitgaat - omdat ze je niet vergeten.

Je mag je een gelukkig mens prijzen - vanwege die mensen - die je een glimp doen opvangen - van het menslievende Gelaat - van de Heer.

Ik zou vandaag heel speciaal de leden van ziekenzorg willen danken en feliciteren. Feliciteren wil zeggen: gelukkig prijzen, zalig prijzen, omdat zij, in de geest van het evangelie, aan mensen vreugde schenken, mensen gelukkig maken. Het zijn allemaal mensen met een hart. Proficiat.

Ik zou ook die mensen willen feliciteren die in het gewone dagelijkse leven zorg dragen voor elkaar, in goede en kwade dagen. Ik was deze dagen op reis met een kleine groep mensen. Onder hen was er een echtpaar, goed rond de zestig. Zij was moeilijk te been en verplaatste zich in een wagentje; hij duwde haar over hobbelige kasseien, straat in, straat uit, bergop, bergaf. Als er trappen waren stond zij moedig recht en steunend op een kruk geraakte ze boven, zonder zuchten of klagen. Allebei heel opgeruimd. Ik heb vaak gedacht: proficiat Johan, proficiat Cecile. Ik mag die namen noemen, jullie kennen ze toch niet. Maar ze hebben ze veel warmte gegeven.

Deze viering roept ons allen op aandacht te hebben voor de mensen rondom ons. Men kan soms tijdens een viering in onze kerk van Meise aanvoelen dat we een echte gemeenschap vormen, mensen die samen bidden en samen zingen, mensen die om mekaar begaan zijn. Maar men kan het vooral ervaren en zien daar waar mensen in een straat of in een wijk om mekaar begaan zijn. Het ene gaat niet zonder het andere.

We gaan het straks zingen: mens voor de mensen zijn... zo lief als God.

Omdat wij gelovigen zijn hebben we een reden te meer om uit onszelf te treden, zoals Hij het heeft gedaan. Zo is ons geloof een meerwaarde: zo lief zijn... als God. Dat is nogal wat.