Buurten voor vrede (2010)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 205 niet laden

Broeders en zusters,

Het thema van de vredesweek is dit jaar: "Buurten voor de vrede". We kennen allemaal de uitdrukking: "Beter een goede buur dan een verre vriend". Daarom wil ik u een ervaring vertellen van het afgelopen jaar. In 2009 ben ik vanuit mijn woonplaats Krimpen aan den IJssel 2 maanden weg geweest naar Nieuw Zeeland, waar mijn peetoom en tante op 15 augustus hun 50-jarig huwelijk vierden.
Om te voorkomen dat mijn de accu van mijn auto leeg zou lopen en onbruikbaar zou worden, heb ik een buurman gevraagd twee keer met de auto te rijden om de accu op te laden. Dat heeft hij ook gedaan. Twee keer heeft hij een klein stukje gereden, alleen om de accu op te laten. Voor zichzelf heeft hij mijn auto niet gebruikt, want hij had er zelf een. Drie maanden na terugkomst krijg ik een envelop van het centraal justitieel incassobureau met een bekeuring wegens 4 kilometer te hard rijden langs een flitspaal in Krimpen aan den IJssel op 19 augustus 2009, een dag dat ik dus nog aan de andere kant van de wereld zat. Het kan niet anders dan dat mijn buurman die bekeuring heeft opgelopen. Omdat mijn buurman niet voor zichzelf, maar om mij een dienst te bezijzen, die auto gereden heeft, heb ik uiteraard de bekeuring niet aan hem voorgelegd en geeist dat hij die zou betalen. 4 Kilometer te hard is geen bewuste snelheidsovertreding.
Omdat ik kon bewijzen dat ik in Nieuw Zeeland zat, heb ik hoger beroep aangetekend en deze zaak voor de rechter laten komen. De overheid wil immers goede verhoudingen tussen buren en het leek mij logisch dat de rechter daarvoor de bekeuring zou seponeren. Hierin heb ik mijn echter vergist. De rechter vond dat ik de buurman er op aan had moeten spreken en dat ik de boete maar op hem moest verhalen. Het handhaven van een verkeersregel vond zij belangrijker dan goede verhoudingen tussen buren in onze samenleving. Ik had onverantwoord gehandeld door mijn autosleutels aan een buurman toe te vertrouwen en moest daarvoor maar boeten.

Beste mensen, ik ben bang dat de vrede in onze samenleving steeds meer bedreigd wordt doordat de overheid en de media verdeeldheid zaaien onder de bevolking. De politiek is hopeloos verdeeld geraakt door de hetze tegen de islam en de hetze tegen de kerk neemt momenteel buitenproportionele vormen aan doordat beschuldingen en verdachtmakingen van bisschoppen en priesters direct in het nieuws gebracht worden en op de voorpagina van de kranten gezet worden zonder onderzoek, bekentenissen of bewijzen af te wachten.

Verdeeldheid en verdachtmaking is een grote bedreiging voor de vrede en leidt tot een verwildering van de samenleving.
Vandaag begint de vredesweek met als thema "buurten voor vrede".
Ik blijf er van overtuigd dat de wereldvrede begint in eigen straat, eigen huis, en eigen hart. Hoeveel ruzies zijn er niet in onze gezinnen, in onze buurt, in onze scholen, in onze werkplaatsen en kantoren?

Het is toch dankzij onze oorspronkelijk christelijke opvoeding, de goed georganiseerde politie en het wapenverbod in Nederland dat vele ruzies met een sisser aflopen en er hier niet zoveel doden vallen als bijvoorbeeld in de grote steden in Zuid Amerika. In een gebed van Reinhold Niebuhr las ik een zin die mij bijzonder trof: "Heer, wij bidden voor wrede en slechte mensen, waarvan de arrogantie ons toont hoe de zonde van ons eigen hart er uit ziet als ze tot volle wasdom is gekomen. Wij bidden voor onszelf, die leven in rust en vrede, dat we ons gunstig lot niet beschouwen als bewijs van onze deugdzaamheid".
Met andere woorden: hoe zouden wij geworden zijn, als wij in een achterbuurt of een oorlogsgebied met haat opgegroeid zouden zijn?
Ik zag op TV een interview met een oorlogsmisdadiger uit de 2e wereldoorlog. Hij zei dat hij gewoon door de Hitlerjugend gehersenspoeld was en dacht mee te werken aan een heilsstaat. Pas nadat al zijn vrienden dood om hem heen lagen besefte hij er in geluisd te zijn door een dictator.

Een collega van mij is naar Nigeria geweest, met het vaste voornemen wat te doen tegen de armoede en corruptie. Maar op het vliegveld daar bij aankomst was hij al door de douane onder bedreigingen gechanteerd en afgezet. Om door de douane te komen had hij de ambtenaar steekpenningen moeten geven. Hij had er nu na jaren nog gewetensproblemen mee toegegeven te hebben aan de corruptie, maar op dat moment was zijn leven hem liever dan die centen. Hij had zich vrienden moeten maken door de onrechtvaardige mammon.
Zo zien we hoe moeilijk het is vrede te maken als je verwikkeld raakt in een web van onrechtvaardige structuren.

In de liturgiekrant voor de vredesweek las ik een verhelderend artikel over het evangelie van vandaag. Daarin staat dat de rentmeester misschien zelf niet onrechtvaardig was. Het is mogelijke een verkeerde vertaling. Wellicht was hij een sociaal voelende rentmeester van een onrechtvaardige uitbuitende heer. Want het kwam in die tijd nogal eens voor dat armen die geld of goederen wilden lenen, dat alleen konden tegen woekerrente. Iemand die 50 vaten olie leende moest er honderd terugbetalen. Iemand die 80 maten tarwe leende moest er honderd terugbetalen. De rentmeester heeft wellicht uit medelijden met de armen schulden kwijtgescholden, zoals hij ook doet bij zijn ontslag. Het doet me denken aan de vredesprofeet Fransiscus die na zijn bekering de dure stoffen uit de kledingzaak van zijn vader gratis gaat uitdelen aan de armen, met als gevolg dat hij eerst door zijn vader in de kelder opgesloten wordt en vervolgens voor de rechter en de bisschop gedaagd wordt.

Wat de lezingen in ieder geval duidelijk maken is dat geld de oorzaak is van veel kwaad, onrecht, geweld en dus van onvrede. Wie leeft voor het geld, komt gemakkelijk tot fraude, oneerlijkheid en onderdrukking en veroorzaakt zo onvrede en geweld. Geld is voor veel mensen een afgod, een mammon.

Daarom moeten wij als christenen het verschil maken door geld te zien als een middel. Een noodzakelijk middel weliswaar, een levensmiddel, maar een middel, geen doel.
Daarom zegt Jezus : "Maakt u vrienden door middel van dat verleidelijke aardse geld, die onrechtvaardige mammon." Want al dat geld zullen we bij de dood verliezen, maar vrienden niet.

Heel belangrijk voor de vrede is dat we goede buren zijn en goede vrienden van elkaar. Daar moeten we alles voor over hebben, ook ons geld. Heel belangrijk voor de vrede is dat we goed overleggen met elkaar. De baas van de rentmeester prijst hem, terwijl die rentmeester zijn bezit verkwist heeft!!!!! Waarom prijst die baas hem dan? Hij prijst alleen de sociale instelling van zijn rentmeester, zijn handigheid om vrienden te maken, al is het dan door geld. Jezus legt die baas de woorden in de mond dat de kinderen van deze wereld met meer overleg handelen dan de kinderen van het licht. En Hij bedoelt daarmee dat mensen die onrecht en geweld plegen, criminelen en misdadigers onderling vaak beter overleggen dan de christenen, binnen en buiten de kerk.

Als wij dus vrede in de wereld willen, laten we ons er dan op toe leggen goed te overleggen in eigen gezin, in eigen buurt, in eigen kerkgemeenschap. Daar moet het beginnen. Niet aan de onderhandelingstafels van de grootmachten. Vriendschap sluiten met de moslims in onze straat en op ons werk. Overleggen met ondergeschikten in plaats van te bevelen. Acties steunen voor de derde wereld, ook al komt misschien niet al het geld goed terecht.

'Wie betrouwbaar is in het kleine, is ook betrouwbaar in het grote', zegt Jezus.
Rentmeester zijn we allemaal: een kostbare gave is ons in handen gegeven, de vriendschap met iedere mens, dichtbij en veraf. De zorg voor vrede tussen mensen, dichtbij en veraf. 'Wie be­trouwbaar is in het kleine, is ook be­trouwbaar in het grote.' Wie zich zo ver­antwoordelijk voelt, redt de hele wereld.