Evangelieprikje 2015

De Goede Week ... de week van contrasten. In het begin van de week zwaait men nog met palmtakken om Jezus in Jeruzalem – de stad van Zijn bestemming – te verwelkomen, op het einde van de week zwaait men met een zweep om Hem te geselen. In het begin van de week omringd door volgelingen en toegejuich door een menigte, op het einde alleen in doodse stilte die verlatenheid uitschreeuwt. De verhalen die de evangelisten ons overleverden tonen ons het verhaal van een leven dat gaat van liefde tot leegte tot dé Liefde de leegte doorbreekt. Het zijn zeer menselijke verhalen, ook vandaag nog kunnen succes en vernedering, vreugde en rouw dicht bij elkaar liggen, ondraaglijk dicht soms. Het hoeft ons dan ook niet te verbazen dat veel mensen in deze verhalen al veel kracht en troost geput hebben. De God die wij aanbidden is een mysterie. Zoals Oscar in “Oscar en Oma Rozerood” zich afvraagt waarom oma gelooft in een God die niet eens zichzelf kan helpen, zo zijn er veel mensen die vandaag met dezelfde vraag zitten. Die vraag wordt ook verwoord door omstanders die spottend zeggen dat Hij wel anderen kon redden, maar niet zichzelf. Naar het antwoord kunnen we alleen raden of we kunnen ons laten inspireren door theologen die al lang nagedacht hebben over die vraag. Voor mij toont het kruis dat God ten volle mens wou zijn, wou mee-voelen met de meest gkwetste, geslagen, vernederde mens.

Wie nog twijfelde over het mens-zijn van Jezus kan er nu zeker niet meer naast kijken: hier wordt geen showke opgevoerd, hier is geen mens die doet alsof Hij afziet en verschrikkelijke pijnen doorstaat, neen, hier toont Jezus zich als de lijdende dienaar. Op zich is dat in deze IS-tijden een bijzonder krachtig signaal. God kiest er voor de wereld te veranderen, mensenharten te bekeren door dienstbaar en gewillig het lijden te ondergaan. God kiest dus niet voor geweld die mensen verplicht zich te bekeren. God is Liefde die vraagt om beantwoord te worden, niks dwingend, maar uitnodigend. Gog opent Zijn hart en steekt Zijn hand uit, geen vuist en al zeker geen wapens. Geen God die vraagt je leven op te offeren, maar een God die zichzelf opoffert voor ons.

Ondanks alle geweld, alle vernederingen die Jezus moet ondergaan, blijven we dit de Goede Week noemen. Niet alleen omdat Pasen in alle stilte doorbreekt, maar ook omdat we geloven dat God door de kruisdood van Jezus voor het ultieme offer gezorgd heeft. Christenen hoeven geen (letterlijke) offers meer te brengen, God heeft zich zelf opgeofferd voor ons. Met dit voor ogen kunnen we niet anders dan vandaag aan te sluiten bij de toeschouwerd in Jeruzalem om Jezus dankbaar te verwelkomen in ons leven. We willen de palmtak niet veranderen in een zweep, maar nemen het gewoon mee naar huis om achter het kruibeeld te steken. Daarmee willen we laten zien dat die vernederde, geslagen en vermoorde God welkom is in ons huis. Hier wordt een God aanbeden die weet wat lijden is. Hier wordt een God aanbeden die de zon van de liefde laat opkomen na de donkerste nacht.