Zevenentwintigste zondag door het jaar (2009)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 201 niet laden

Bij het lezen van dit evangelie moest ik denken aan een verhaaltje. Op de vooravond van haar huwelijk wandelde de aanstaande bruid met haar moeder op het strand en zij vroeg haar moeder: "Moeder, wat is het geheim van jullie huwelijk, dat jullie elkaar altijd trouw gebleven zijn."
Haar moeder zweeg, dacht even na en bukte zij zich toen om haar beide handen te vullen met het droge zand van het strand. Zonder verder iets te zeggen kneep zij haar ene hand samen en hoe sterker haar vingers om het zand knelde, hoe meer zand glipte uit haar hand. Toen zij haar hand openmaakte kleefden er nog maar een paar vochtige zandkorrels aan haar handpalm.
Maar haar andere hand had de moeder opengehouden alsof het een kleine schaal was. Daar bleven de zandkorrels liggen. Zij schitterden steeds rijker en voller in het licht van de zon. Dat is het geheim van een goed en duurzaam huwelijk.
Ik moest ook denken aan een ander verhaaltje. Een klein jongetje had zijn hand in een kostbare vaas gestoken en kreeg hem er met geen mogelijkheid meer uit. Hij schreeuwde om hulp. Maar hoe men ook aan zijn arm rukte en trok, hij schreeuwde alleen maar nog harder. Tenslotte moest de kostbare vaas er aan geloven om de hand te bevrijden. En toen ontdekte men ook waarom die hand er niet meer uit kon: in de vaas had een euro gelegen en die hield de jongen stevig in zijn vuistje. Jammer van die kostbare vaas, zei iedereen.
Als een huwelijk stuk loopt, en helaas gebeurt dat nogal eens, dan is dat ook een kostbare vaas die gebroken wordt. Er kunnen talloze redenen zijn dat een huwelijk stuk loopt, maar heel vaak heeft het te maken met een gebalde vuist, dat men iets niet kan loslaten, wil loslaten. Vaak heeft het te maken met een krampachtig vasthouden aan eigen voorkeuren, eigen hobby's, eigen wensen en verlangens, waardoor iets dat veel kostbaarder is kapot gaat. Het is altijd een heel verdrietige zaak voor alle betrokkenen vooral ook voor de kinderen als die er zijn.
Waar een huwelijk stuk loopt, gaat het er niet om om een beschuldigende vinger uit te steken naar de een of de andere of naar allebei. Daarvoor liggen zaken vaak veel te ingewikkeld. In onze samenleving zijn een heleboel factoren aan te wijzen die een duurzaam huwelijk kunnen bedreigen.
Een ervan is het feit dat echt rekening houden met elkaar steeds moeilijker wordt in onze samenleving. Iedereen wil vasthouden aan zijn eigen levenswijze, zijn eigen leefstijl, en te gemakkelijk wordt vaak gedacht dat de ander zich maar moet aanpassen.
Vroeger had je grote gezinnen, vaak klein behuisd. Kinderen leerden haast automatisch rekening te houden met elkaar, ze moesten wel, meer kinderen op één slaapkamer, twee in één bed, samen aan tafel in een krappe keuken, samen spelen met dezelfde spelletjes. Spelende wijs leerden ze rekening houden met elkaar, dat je echt niet altijd je eigen willetje kunt opleggen aan anderen.
Nu zijn de gezinnen veel kleiner, de meeste kinderen hebben hun eigen slaapkamer, vaak ook hun eigen computer, hun eigen televisie, hun eigen speelgoed. Voor de huidige generatie kinderen is het veel moeilijker om te leren dat je op allerlei terreinen rekening moet houden met elkaar. Maar dat gemis nemen ze wel mee hun leven in en als ze zich binden aan een ander dan kan dat in hun nadeel werken.
Nu wil ik echt niet terug naar de grote gezinnen van vroeger, dat kan natuurlijk niet meer maar ik wil wel benadrukken hoe belangrijk het is dat kinderen leren echt rekening te houden met elkaar, en dat dit soms kan betekenen dat je dingen moet loslaten en je niet krampachtig eraan vast moet klampen.
Ik kwam laatst een mooie spreuk tegen: liefde en grenzen maken van kleine kinderen lieve mensen. Liefde voor een kind is niet alles maar toestaan en goed vinden. Een kind moet leren dat er grenzen zijn en waarom er grenzen zijn. Het moet leren dat het niet in alles zijn eigen zin kan doen. Dat is belangrijk voor de kinderen, maar evenzeer voor de volwassenen.