Vierentwintigste zondag door het jaar (2009)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 201 niet laden

Wie is die Jezus van Nazaret, de oorsprong van onze christelijke traditie? In ons vormselproject staat ergens een interessante beschrijving van Jezus. Onder het kopje: politiebericht, opsporing gezocht, staat het volgende:
Gezocht: Jezus van Nazaret, alias de Christus, de Messias, Mensenzoon, de zoon van God, de koning der koningen, de vredevorst enz. Hij heeft zich schuldig gemaakt aan de volgende delicten: onbevoegd uitoefenen van de geneeskunde, het maken van wijn en het uitdelen van eten, het lastig vallen van zakenlieden in de tempel.
Hij gaat om met bekende misdadigers, radicalen, anarchisten, prostituees en vagebonden. Hij beweert de macht te hebben om mensen tot Gods kinderen te maken. Zijn uiterlijk: een typische hippie, lange haren, baard, lang kleed, sandalen. Hij houdt zich graag op in achterbuurten, heeft enige rijke vrienden, verbergt zich graag in de woestijn.
Waarschuwing: deze man is uiterst gevaarlijk. Hij verandert mensen en beweert ze vrij te maken. Waarschuwing: hij is nog steeds op vrije voeten!
Tot zover dat zogenaamde politiebericht. Deze omschrijving van Jezus van Nazareth is niet kerkelijk goedgekeurd en theologisch klopt er waarschijnlijk niets van en toch zet het bericht een Jezus neer die voor velen heel herkenbaar is. Een Jezus die dicht bij ons staat en niet een onze Lieve Heer in de hoge hemel.
Hoe hij eruit zag, weet niemand, in die tijd waren er nog geen fototoestellen. Maar waarschijnlijk had hij zoals al zijn tijdgenoten lange haren, een baard, een lang kleed en sandalen.
In de eeuwen door zijn er talloze afbeeldingen van hem gemaakt, de een nog mooier dan de ander. Op veel portretten wordt hij afgebeeld als een heel zoetelijke figuur. Maar als je naar de verschillende evangelieverhalen kijkt dan was hij beslist geen zoetelijke en super-lieve mens.
In dat zogenaamde politiebericht werd hij een hippie genoemd, dat woord kende men toen niet, maar het benadert wellicht wel heel dicht de werkelijkheid. Hij was in zijn tijd een heel onorthodoxe figuur en als de bisschop per se orthodoxe parochies wil dan vraag ik me af of hij weet wie Jezus was. Toen was hij een dwarsligger in de ogen van de gevestigde orde, hij trok zich vaak niets aan van al die regels en regeltjes die men in die tijd uitgedacht had als noodzakelijk. En in wat Jezus zei aan het adres van de schriftgeleerden, overtrof hij zonder meer de hippies van de vorige eeuw.
Met name in de oosterse kerken werd Jezus vaak afgebeeld als de pancrator, als de heerser van het universum, als de koning boven alle koningen. Heel mooie en goedbedoelde titels die theologisch best verantwoord zullen zijn, maar ze passen beslist niet bij het beeld van de Jezus die toen al predikend rondtrok in Palestina. Daar was niets koninklijks aan en niets triomfantelijks.
Toen hij na de wonderbare broodvermenigvuldiging het gevoel kreeg dat de enthousiaste menigte hem tot koning wilde uitroepen, nam hij de benen en trok hij zich terug. Hij moest er niets van hebben. Hij voelde zich meer thuis bij de titel van het oude testament: de dienaar des Heren. "Ik ben niet gekomen om gediend te worden maar om te dienen en mijn leven te geven," zei hij eens.
Zoals de meeste hippies uit de vorige eeuw was Jezus een idealist. Juist als zij geloofde hij in een betere wereld. Hij noemde dat: het rijk van God, een rijk waarin mensen echt om elkaar gaven. Daar ging hij als idealist helemaal voor, zoals we weten tot de dood. Zijn ideeën en zijn inzet gingen veel verder dan de zogenaamde flower-power van de hippies van de vorige eeuw.
In het evangelie hoorden we hoe Hij woedend werd op Petrus die vond dat lijden en dood hem niet mochten overkomen. En tegen zijn volgelingen van toen en nu zegt hij: als je echt mijn volgeling wil zijn, dan moeten mijn idealen de jouwe zijn dan moet je niet bang zijn voor tegenwind en moet je er alles voor over hebben om iets van die idealen te verwerkelijken, ook als het moeilijk wordt.
Durf te kiezen door je idealen. Daar is hij heel radicaal in, en dat maakt het in de praktijk van het leven zo moeilijk om hem echt na te volgen. Onder zijn volgelingen zijn veel radicalen te vinden, aan de behoudende en orthodoxe kant, aan de vooruitstrevende kant, maar die radicaliteit blijft meestal steken in woorden, in dogma's en wetten. Maar het gaat om radicale keuzes te maken in je manier van leven, in je dienstbaarheid aan de medemens. Dat is veel belangrijker dan elkaar bevechten met en om woorden.