De kracht van het geduld (2009)

Wij mensen verwachten veel van het leven. Wij dromen van harmonieuze verhoudingen, een duurzame relatie, een prettige sfeer op het werk, van gezonde kinderen en van een wereld zonder geweld. Maar hoe ouder een mens wordt, hoe meer hij gaat inzien dat hij vaak met minder tevreden moet zijn.
Ook de eerste christenen verwachtten veel van het leven. Zij zagen uit naar de komst van Gods koninkrijk en werden ongeduldig omdat dit rijk van liefde, vrede en gerechtigheid zo lang uitbleef.
Voor die ongeduldige volgelingen van Christus is de parabel van de zaaier bedoeld.

Het lijkt alsof de boer alleen maar hoeft te zaaien en dat hij, als hij daarmee klaar is, rustig kan gaan slapen. Het zaad schiet vanzelf op, zonder dat hij weet hoe. Wij echter weten wel beter: om vruchten te kunnen oogsten moet de boer vóór het zaaien eerst de grond bewerken en bemesten. Nu ontkent de parabel dat ook niet. Hij wijst er enkel op dat het lang duurt eer het zaad vruchten draagt die rijp zijn voor de oogst. De boer uit de parabel weet dat. Hij heeft geleerd met vertrouwen te wachten tot het tijd is voor de oogst. Hij wacht en gelooft. Hij wéét immers dat het zaad vrucht zál dragen.
Wij, mensen, willen veel zaken in eigen regie houden en regelen ons leven alsof het iets is waarover wij volledig kunnen beschikken. Pas als er op een gegeven ogenblik een lelijke streep door de rekening wordt getrokken, beseffen wij dat wij over het leven niet beschikken en dat wij ons moeten leren verzoenen met het leven zoals het is en tevreden zijn met wat het ons brengt.

Dat betekent niet dat wij dan maar passief en met vrome gebeden moeten zitten afwachten, alsof de toekomst louter afhangt van God alleen. Integendeel: wij moeten werkend bidden en biddend werken en vertrouwen op de oogst. Het leven gedijt alleen voor wie leeft met vertrouwen en geduld. Sint-Augustinus zei het al: "In geduld ligt uw kracht."

De technisch hoog ontwikkelde consumptiemaatschappij waarin wij leven maakt het ons wel niet gemakkelijk. Alles wat wij doen moet immers onmiddellijk resultaat opleveren - 'Wij willen alles nù!' . In de zapcultuur waarin wij leven volstaat één enkele muisklik of één druk op de knop om de ruimste informatie, de interessantste contacten of de mooiste muziek in huis te halen.

Wie met de opvoeding van jonge mensen te maken heeft, weet dat mensen vormen veel tijd vergt en bovendien een grote dosis geduld. Geduld is een teken van wijsheid en het kenmerk van een goede zaaier. Hij zaait het zaad in de aarde, in het vertrouwen dat het vrucht zal dragen.

Jezus vergelijkt het Gods koninkrijk niet toevallig met een mosterdzaadje dat in de aarde wordt geplant. Want zoals dit kleinste van alle zaden uitgroeit tot een grote boom, zo onstuitbaar en reusachtig groot zal ook de groeikracht zijn van het Gods Rijk.

In de eerste lezing voorspelt Ezechiël, op het moment dat het joodse volk in ballingschap ging en er schijnbaar geen toekomst meer was, dat uit die kleine rest ballingen toch een groot volk zou ontspruiten. En de profeet gebruikt het beeld van een klein twijgje, dat boven op een hoge berg geplant wordt en uitgroeit tot een prachtige ceder.
Zo gaat het ook met het Gods koninkrijk. Het hoeft niet meer te komen met veel gedruis, het is al midden onder ons in vele kleine tekens. Zoals in één enkele bloem soms de hele lente zichtbaar wordt, zo kun je het grootse perspectief van het Rijk Gods soms waarnemen in de kleine zaadjes van een toevallige ontmoeting die deugd doet, een welgemeend geschenk, een goed woord, een opbeurend gebaar, een teken van medemenselijkheid. Gods Rijk gebeurt iedere dag in heel eenvoudige dienstbaarheid.

En het groeit ook hier, in deze kerk, waar wij samenkomen om in herinnering te brengen en te vieren dat Jezus zichzelf ooit gegeven heeft als zaad in de aarde en dat hij nu leeft bij God. Laten we dat geloof levendig houden en er kracht uit putten. In vertrouwen dat alles terechtkomt.